Home Sweet Home

Op het moment van tikken, zit ik weer op de grond, maar nu zo'n dikke 14.000 kilometer verderop, in het oude vertrouwde regenachtige Nederland.

De laatste dagen in Perth waren hectisch, verhuizer op dinsdag, poetsen op woensdag, inspectie in de middag, ondertussen nog een paar afscheidsborrels en zaken regelen. Want ja eenmaal in Nederland er achterkomen dat je iets had moeten opzeggen, dat is verre van ideaal.
We vlogen donderdagochtend op een onmogelijk tijdstip richting Dubai. Op papier lijkt het altijd prima, totdat je, je realiseert dat je ook nog 2 uur eerder op een vliegveld moet zijn en je ook nog die kant op moet. Dus midden in de nacht je bed uit en met je duffe kop richting dat vliegveld.

We hadden er voor gekozen om nog een paar dagen uit te rusten in Dubai, voordat we naar Nederland zouden vliegen. Een soort minivakantie. En voor de verandering maar eens een fatsoenlijk hotel uitgekozen, eentje met zwembad en zo'n schrans-ontbijt. We hebben die 4 dagen enorm cultureel gedaan, met bezoekjes aan de vele malls, het palmeiland, een middagje extreem toeristisch in de woestijn en als klap op de culturele vuurpijl een dagje waterpark. Niks voor ons, maar we hebben toch even fijn op zo'n band door die stroomversnelling gedreven! Super slecht voorbereid, want iedereen liep flink te smeren aangezien het een graadje of 40 was en onze zonnebrandcreme lekker op de kamer lag. Gelukkig zijn we shit-dat-gat-in-de-ozonlaag-is-niet-mis- uv straling gewend, dus dat zonnetje in Dubai konden we prima handelen.

We hebben ook nog geluncht op de 124e verdieping van de Burj Khalifa, het hoogste restaurant ter wereld, met fantastisch uitzicht over Dubai, mits het weer een beetje fatsoenlijk is (lees 1 ding besteld, want ons bin zunnig en dat restaurant was duuuuuur, daarna door naar de Mac voor een lekkere vette hamburger). En na 4 daagjes Dubai was het weer tijd om weer in een vliegtuig te hoppen; homeward bound.

Beide vluchten waren prima, al moet ik zeggen dat die MH's toch nog wel vers in het geheugen lagen en ik en blij was dat we a) de oceaan over gestoken waren en we b) op een gegeven moment boven Istanbul zaten...Maar ja eigenlijk is het achterover hangen, beetje pitten, filmpjes kijken, Candy- cruchen en tomatensap drinken.

Eenmaal op Schiphol stond er een heel welkoms-commite compleet met spandoek en bloemen op ons te wachten, wat een warm welkom ik dat koude kikkerlandje! De volgende dag zaten we alweer om 8 uur in de trein, richting Utrecht om allemaal zaken te regelen. Niet soez'n moar deur broezen is een Grongings gezegde (niet zeuren, maar gaan), het beste remedie tegen een jetlag.De dagen erna hebben we vooral bij familie doorgebracht. Het is ook wel weer heerlijk om gewoon ff bij paps en mams op de koffie te kunnen en zonder helm fietsen (nou deed Thijs dat altijd al, want die zei bekijk het maar een eind met je helm, maar
Susan houdt zich graag aan de regels en als dat wettelijk moet, dat zit die dus met zo'n achterlijk helmpje op d'r kop).

De eerste broodjes hagelslag, kibbeling, stamppot andijvie en Hollandse bakkies pleur zijn alweer achter de kiezen en inmiddels zitten we weer in ons oude vertrouwde huissie.

We zijn maar meteen begonnen met klussen, want er lagen er een paar al heel wat jaartjes te wachten en een leeg huis is het ideale moment. Dus we hebben alweer op ons buik liggen schuren, lopen verven in ebola pakjes, de kraan vervangen, want die hield er meteen automatisch mee op en een wandcontactdoos lopen duct-tapen nadat Susan geëlektrocuteerd werd.

Nu is het een kwestie van wennen en een dikke energie rekening, want ja die kachel staat vol aan!

En dit is dan ook het laatste bericht wat we plaatsen, we willen iedereen bedanken voor het lezen van onze berichtjes de afgelopen jaren. Wij vonden het in ieder geval erg leuk om ze te schrijven en we hopen dat jullie ze net zo leuk vonden om te lezen.

Liefs Thijs & Susan