Outback Jack

Met vetraging tov Thijs z'n blog (want ik lag al te pitten ;-) )

Na ons mooie avontuur aan de oostkust, met mooie stranden en drukbezochte plaatsen lag het echte Australië aan onze voeten…..de Outback. Toen we er heen vlogen vanuit Cairns zagen we de grote rode vlakten al onder ons doorschieten.

Aanbeland op het vliegveld in Alice Springs (de hoofdstad van ‘the Red Centre’, overigens met maar 25.000 inwoners) werden we met de shuttle naar onze accommodatie gebracht. Echter bleek dat we overboekt waren, met het geluk dat we daardoor in de luxere Motor Inn mochten verblijven voor hetzelfde geld.

Aangekomen daar hebben we de capital verkend……nou het was wat ze er van zeiden. Het stelde niet veel voor, veel dronken Aboriginals en een lelijke stad. De enige opsteker was dat er in verhouding veel winkels waren en de kunsthandel daar floreerde. Uiteindelijk hebben we op de laatste dag ook nog zelf een mooi aboriginalstuk tegen een goede prijs kunnen weten te bemachtigen. Hopelijk komt ie ook heel aan per vrachtboot.

We hadden van tevoren al een camping tour van drie dagen en twee nachten geboekt. Susan wilde graag in het duizendsterren hotel overnachten, ookwel Swag genoemd, dit zijn van die slaapzakken waarin je buiten kan slapen. Het was echt een avontuur, alleen wel vroeg opstaan, alle dagen 4 am!!! Dat waren wij zelfs als onderhand volharde ozzies niet gewend .

We gingen de eerste dag naar Uluru (Ayers Rock), het grote Rode baken van Australië ongeveer in het midden van Australië. Na een rit van 5/6 uur werden we werden vriendelijk verzocht geen foto’s te maken van de heilige plekken en geen zand/rotsen mee te nemen. Er was zelfs het zogenaamde sorryboek in het Culture Centre waar brieven van mensen verzameld waren die hun spijt betuigde dat ze iets heiligs hadden meegenomen en daarna vervloekt waren, heel apart om die brieven te lezen. We hebben daarna de lange track om Uluru heengemaakt (3 uur). Het was een grote steen en er hoorde speciale aborginal verhalen bij ieder stuk, maar ik vond hem van een afstand meer indrukwekkend. Het bleek trouwens dat de rots onder de oppervlakte nog vele malen grote was dan boven de grond. We hebben zijn echter niet op de rots geklommen, aangezien deze hellig is voor de Aboriginals en het een zware tocht is (dat zagen we ook wel aan de paaltjes die in de rots geslagen waren om omhoog te kunnen komen). Ze zijn door de vele ongelukken, het heilige grond is ook al jaren van plan de beklimmingen te stoppen, maar veel buitenlandse tour operators promoten op deze manier de Red Centre.

De groep van ruim 20 was een bont gezelschap bestaande uit veel Taiwanezen, een bevriende groep Duitsers en Engelse Australiers uit Melbourne, Braziliaanse, Franse, Tjechisch gezin en een verdwaalde globetrotter uit Schotland. De tourguide Ryan was een echte outbacker en gezellige gozer uit Alice. Nog wel een tijdje met de mensen uit Melbourne gepraat en ze hebben ons dan ook uitgenodigd nog eens langs te komen.

Daarna hebben we met de hele groep bij zonsondergang een hapje en een drankje genuttigd. Zelfs nog een aantal decadente franse kazen en passievruchten mogen oppeuzelen. Onze buren van het luxeste hotel daar hadden nog wat leftovers. Dat paste alleen net niet in het budget, 2000 dollar per nacht per persoon was net te duur. De zonsondergang was zelf echter geen succes door de vele wolken. We hadden namelijk geluk, er was veel bewolking en uiteindelijk ook regen……nou hoor ik jullie hardop vanuit het kikkerlandje roepen ‘geluk?!’….nou ja daardoor was het geen 42 graden zonder schaduw zoals de week ervoor…..maar tussen de 25-35 graden. Konden we die tochten van 3 uur nog fatsoenlijk lopen.

De volgende ochtend er vroeg uit voor de zonsopkomst (zoals gezegd 4 am) bij Uluru. Deze was al iets beter, maar snel op naar Katutjuta (Olga’s). Dit is een ‘rode’ bergketen. Dit was een zeer mooi gebied met name doordat door de regen er ineens overal gras stond, er rivieren ontstonden, de bomen weer opveerden en de vogels floten. Er werd ons verteld dat deze woestijn een van de grootste diversiteit aan planten en dieren ter wereld bevatte, en deze drongen allemaal om bij deze natte periode te bloeien en nesten te bouwen.

Na afloop van onze tocht moesten we een lange reis (4 uur) richting Kings Canyon afleggen. Net voor we ons nieuwe kamp bereikte moesten we nog even hout sprokkelen voor het vuur……even langs de weg stoppen en wat bomen wegbreken….toegestaan bij Northern Territory Law volgens de tourguide. Dit was aardig ploeteren voor kantoortijgers zoals wij, Susan wilde zelfs zo graag de nieuwe Robinson expeditie versterken dat ze een wondje opliep en door ons kampzuster Liz verzorgd werd. Daarna nog even lekker kangoeroe BBQen op de Barby en daarna nog wat gitaar en didgeridoo gespeeld rondom het kampvuur. Een gezellige avond, waarna we snel weer in onze Swags klommen en wakker gemaakt werden door een nachtelijke regen.

Brak wakker geworden de volgende ochtend (met name Susan beviel de Swags toch wat minder en was maar onder de overkapping gaan slapen) om……jaja…4 am…gingen we heel vroeg een lange track maken door het de Kings Canyon. Normaalgesproken een pittige loop van een uur of 3-4 uur, waren het niet dat we een grote groep Taiwanesen bij ons hadden, die overal foto’s van maakten. Na bijna 5 uur bereikten we dan ook alsnog de bus na stijle klimmen, mooie uitgeslepen rotstoppen a la Grand Canyon, de Garden of Eden die door de regen ook doorkruist werd door een rivier. Ik denk dat ik dit nog wel mooier vond dan Uluru.

Daarna begon helaas alweer de terugreis richting Alice. Maar dat kon natuurlijk niet zonder even een ritje op een kameel te hebben gemaakt bij de camel farm. Thijs bleek echter geen talent te hebben voor het rijden van dit soort beesten. Naast de vele kangoeroes zijn er namelijk bijna 1,5 miljoen kamelen in Australië. Dit waren ooit de geëmigreerde roadstrains uit Afrika, maar het beviel ze wel in de Australische outback. Overigens kameel smaakt best goed, dus mocht je het nog eens aangeboden krijgen….Daarna was het dan echt afgelopen en hebben we ’s avonds de tour in Alice nog even uitgeproost. De tourguide was er alleen zelf jammergenoeg niet bij, moeders de vrouw lag dwars, maar gelukkig maakte de Taiwanese June haar snelle dronkenschap opnieuw waar

De Outback en Aboriginals in the Red Centre is een bijzondere ervaring, samenleving en cultuur ineen. Tevens hebben we met veel mensen over de culture clash tussen de white en aboriginals gesproken en de bijzondere rol die de aboriginals daar innemen. Er deden vele verschillende verhalen de ronde. Maar wat in ieder geval het verhaal is dat de Aboriginals zich niet mengen en veel geld ontvangen van de overheid / voor hun land en daardoor erg rijk zijn. Maarja wat moet je met een koffer vol met geld midden tussen het laaggewas en rode zand. Dus als ze dan eens in de zoveel tijd naar de stad gaan verbrassen ze dat, in ieder geval aan veel drank, gokken en eventuele investeringen. Susan vond ze alleen een beetje eng, ze hebben namelijk wel de drank maar nog niet de douche en shampoo ontdekt……
Daarnaast zijn er ook veel Aborginal kunstenaars rondom Alice, van wie de schilderijen over de hele wereld verkocht worden. Veel kunstenaars zijn daarbij aangesloten bij kunst galleries in Alice of andere omliggende plaatsen van Aboriginal land. Al met al zal het nog wel een eeuw duren voordat ze echt geintegreerd zijn.

Op naar de West Coast!

Liefs Thijs & Susan (voor pics www.thijsgroot84.waarbenjij.nu)